Staak de strijd!
In Psalm 42 horen we over de vernietigende kracht van het water en over het vredige water dat kabbelt. Over een watervloed die kolkt en kookt en over een lieflijke rivier die door de stad van God stroomt. Als we om ons heen kijken in de wereld, dan heeft het kolkende water de overhand. We zijn geschokt over de brute, terroristische daden van Hamasstrijders, we zien de verschrikkelijke gevolgen van de bombardementen op de Gazastrook, we lezen over modderige loopgraven in Oekraïne. Antisemitisme neemt toe, ook in ons land. Psalm 46 belijdt dat de HEER ‘wereldwijd de oorlogen uitbant’, Hij ‘verbreekt de bogen, verbrijzelt de lansen en verbrandt wagens in het vuur.’ Al het oorlogstuig wordt vernietigd. Hier klinkt de belofte van het Messiaanse Vrederijk, waarover ook Jesaja spreekt: ‘Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen. Geen volk zal meer het zwaard trekken tegen een ander volk…’ (Jes 2,4). Maar dat is 1 niet het enige. Er klinkt ook een oproep in de Psalm: ‘Staak de strijd, en erken dat ik God ben.’ 2 Klinkt deze oproep te vroeg in deze gepolariseerde tijd? Wat is de eigen taak van de christelijke gemeente? Aanhoudend gebed om vrede én een oproep: staak de strijd. Regeringsleiders, godsdienstige leiders, twitteraars… ze kunnen de strijd aanwakkeren of blijven zoeken naar een weg richting vrede. Het is qua impact niet vergelijkbaar met het voorgaande, daarom aarzelde ik of ik deze sprong kan maken. Toch maar wel. Wat in het groot geldt, geldt ook in het klein. Ook in onze ‘kleine’ conflicten in onze familie of geloofsgemeenschap zijn er mensen die eraan kunnen bijdragen dat de strijd gestaakt wordt. Over de kerk gesproken. Vaak kom ik bemoedigd thuis van een regulier bezoek aan een kerkenraad. Het is mooi om te horen hoe in al die gemeenten mensen samenkomen en naar elkaar en de ander omzien. Soms word ik ook geraakt door de strijd die ik in de kerk tegenkom. Ik kan dat wel relativeren. De kerk is tenslotte ook mensenwerk, zoals we zingen met een bekend gezang: ‘stukwerk is ons pogen’ (Lied 672:4). Waar mensen samenwerken - of dat nu in de kerk is of op je werk - zullen op zijn tijd spanningen of frustraties ontstaan. Maar soms knaagt het ook aan me en vraag ik mezelf af: waarom hebben zusters en broeders zo weinig geduld met elkaar? Waarom luisteren we niet beter en gunnen we die ander niet wat ruimte? Temidden van alle goede en lastige momenten belijden we: het is Christus’ kerk, Hij houdt haar in stand. Tegelijk klinken die andere woorden: ‘Staak de strijd, en erken dat ik God ben.’ Laten we daarom ook het voorafgaande couplet van Lied 672 ter harte nemen:

Des Heren tafel brengt ons tot elkaar in vrede.
Deel Gij ons Christus’ bloed en Christus’ lichaam mede
Weer Gij de vijand af die sluw ons scheiden wil.
Maak ons in Christus een, gelovig, blij en stil.