Inspiratie delen: gedichten van Mary Oliver

Het lukte dit keer niet meer om voor deze plek zelf iets ‘ter meditatie’ te schrijven.
Mijn hoofd zat te vol met andere dingen.
Platte aardse, materiële zaken nota bene, zoals talloze overwegingen en twijfels rond het kopen van een andere auto en welke dan etc..
Heel apart, hoe zulke beslissingen dan ineens gigantisch veel ruimte in willen nemen in mijn hoofd...

Dus om mezelf daar weer een beetje vrij van te maken bedacht ik maar eens even bewust terug te keren naar één van de bronnen waar ik vaak weer opnieuw door geïnspireerd kan raken.
In dit geval gedichten van de Amerikaanse schrijver en dichteres Mary Oliver (op 83-jarige leeftijd overleden in 2019).
In Nederland is zij misschien niet zo erg bekend, maar in Amerika wel.
Meervoudig bekroond ook (met onder meer de Pulitzer Prize) en niet voor niets, ze schreef vele essays en nog meer gedichten met daarin prachtige natuurobservaties en diepzinnige gedachten die getuigen van een blijvend vermogen om je te verwonderen, en een zeer doorleefde spirituele levenshouding.
Wat ik dit keer wil doen is daarom simpelweg iets van die inspiratie doorgeven.
Met twee gedichten van haar, met een eigen vertaling ervan ernaast. Ik hoop dat iets ervan ook (jo)u raakt!

ds. Jelbert Versteeg


I wake close to morning
Why do people keep asking to see
God’s identity papers
when the darkness opening into morning
is more than enough?
Certainly any god might turn away in disgust.
Think of Sheba approaching
the kingdom of Salomon.
Do you think she had to ask,
“Is this the place?”
Ik ontwaak tegen de morgen
Waarom blijven mensen vragen
om Gods identiteitspapieren te zien
terwijl het donker zich openend tot ochtend
meer dan genoeg is?
Zeker zou elke god zich walgend afkeren.
Denk aan Seba die
het Koninkrijk van Salomo nadert.
Denk je dat ze moest vragen
‘Is dit de plaats?’





The Gift
Be still, my soul, and steadfast.
Earth and heaven both are still watching
though time is draining from the clock
and your walk, that was confident and quick,
has become slow.
So, be slow if you must, but let
the heart still play its true part.
Love still as once you loved, deeply
and without patience. Let God and the world
know you are grateful.
That the gift has been given.
Het geschenk
Wees stil, mijn ziel, en standvastig.
Aarde en hemel kijken beide nog steeds toe
hoewel de tijd uit de klok weg ebt
en je pas, die eens vast en vlot was,
traag geworden is.
Wel, wees traag als het moet, maar laat
het hart nog steeds haar ware rol spelen.
Heb nog steeds lief, zoals je eens hebt liefgehad
diep en zonder geduld. Laat God en de wereld
weten dat je dankbaar bent.
Dat het geschenk is gegeven.



(Beide gedichten overgenomen uit ‘Mary Oliver, Devotions. The Selected Poems of Mary Oliver’, Penguin Press 2019. Beide eerder gepubliceerd in haar laatste bundel ‘Felicity’ uit 2015.)